De dag voor vertrek. Vandaag gaan we een rustig dagje aan het zwembad beleven. Tussen de middag, wanneer de zon het hoogste staat, zullen we dan onze koffers al grotendeels gaan inpakken. Maar als we ’s ochtends na het ontbijt terugkeren bij het appartement is het buiten nog steeds bewolkt en waait het flink. Eigenlijk dus nog geen weer om naar het zwembad te gaan. Daarom besluiten we nu vast de koffers klaar te gaan maken. Dat gaat vlot. Het blijft altijd weer even spannend of alles er weer goed in past, maar dat blijkt het geval. Nu hopen dat het gewicht van de koffers ook netjes verdeeld is.
Dan breekt het zonnetje wat door en gaan we naar het zwembad. Het is daar rustig, dus er is plek genoeg om een bedje in de schaduw te nemen. Al is het door de wolken niet volledig zonnig en hoeven we niet per se in de schaduw. We vermaken ons met de beachball set waarmee we proberen een record te halen met het zo vaak mogelijk over slaan van het balletje. Dat bleek namelijk nog lastiger dan gedacht. Tegen het einde van onze zwembadsessie begeven de batjes van de beachballset het. Eerst breekt bij Lotte het batje, maar die kan ze nog een beetje klemmen zodat ze toch nog een balletje kan slaan. Maar dan begeeft ook de mijne het. En die breekt op een punt dat het over is. Ik had ergens al wel verwacht dat deze batjes niet geschikt waren voor ín het zwembad. Eigenlijk zijn ze natuurlijk gemaakt om op het strand te gebruiken en kunnen ze niet goed tegen water. Maar ze hebben de vakantie dus wel overleefd. Ze verdwijnen in de prullenbak en tellen dus niet mee als gewicht in de koffer mee terug.
’s Avonds eten we de laatste restjes van de snackjes op en duiken dan ons bedje in voor een laatste nacht op het net te harde bed. Joke had al eerder last gehad van haar lijf door het harde bed. Bij een goede nacht werd ze er gebroken op wakker. Bij een slechte nacht (met veel draaien) was dat minder. Een beetje kiezen tussen twee kwaden dus. Gisterochtend was ik de klos. Terwijl ik aan het ontbijt zat schoot het zomaar ineens in mijn rug. Een enorme pijnscheut. De rest van de ochtend geprobeerd de rug wat soepel te krijgen en met paracetamol naar Beja gegaan. Het bleef toen de hele dag aanvoelen als een risico, maar gelukkig was het er verder niet in geschoten. Hopelijk kan mijn rug deze laatste nacht op het harde bed nog aan.
Dixidito 