De laatste dag is aangebroken. Ook de medewerkers van Herdade do Vau lijken het niet te kunnen geloven ;-). We genieten voor de laatste keer van het onbijt en zetten de auto voor het appartement om de koffers in te kunnen laden. We hadden nog wel eventjes tijd om bijvoorbeeld in het zwembad te gaan, want we vliegen pas om 18u, maar we besluiten dat we liever een rustige reis hebben vandaag. Ik heb gisteren een plek in de buurt van de luchthaven gezocht waar we de auto nog even kunnen wassen, want van de stoffige rotsweggetjes hier is de auto enorm smerig geworden. Een dikke laag stof zit over de hele auto heen. Met name aan de achterkant van de auto is niet meer te herkennen dat de auto ooit zwart was.
We checken uit en zwaaien af. De reis naar Faro begint. Ik heb tolwegen weer uit gezet, want we hebben de tijd. Daardoor rijden we de gehele weg over 90-km wegen. Halverwege de reis geeft de navigatie aan dat er wat vertraging is door een ongeval. De weg is afgezet door politie. Een agent spreekt de auto’s aan. Ik vraag of het in het Engels kan, waarna hij uitlegt dat er een ongeluk gebeurd is en we via een parallelweg langs het ongeluk moeten. Even verderop staat inderdaad een vrachtwagen aan de kant van de weg en zien we een personenauto half op de vangrail staan. Veel vertraging levert het ons niet op en zonder problemen rijden we verder richting Faro. Daar herkennen we op een bepaald moment het laatste stukje van de reis, waar om de paar honderd meter allemaal kraampjes staan die onder andere sinaasappels verkopen. 3 zakken voor vijf euro.
Het wordt langzaam drukker onderweg, maar zonder problemen vinden we de wasstraat. Er zijn diverse was units waar je zelf de auto kunt wassen. Met wat laatste losse euro’s uit de portemonnee probeer ik de auto stofvrij te krijgen. Er is geen wasborstel, dus ik zal het moeten doen met alleen de hogedrukreiniger. Het gaat mij er vooral om het ergste vuil er af te kunnen krijgen om te kunnen zien of er geen schade is. Van het paadje onderlangs richting het complex, waar ik met veel stuurwerk om diepe kuilen moest en zo langs wat struiken reed zijn wel wat strepen achtergebleven. Het is even de vraag of dit strepen in het vuil zijn of dat deze ook in de lak zichtbaar zijn. Na het wassen zie ik nog steeds over de linkerzijde een lange streep. Maar dit lijkt een oppervlakkige kras, waarbij het maar de vraag is of deze na een beetje poetsen nog zichtbaar is. Als we later even gaan tanken poets ik de kras met mijn vinger zo goed als weg.
Dan leveren we de auto in. Inderaad geen probleem. Ik maak nog even foto’s van iedere kant van de auto om later geen verrassingen te krijgen en dan rollen we met onze koffers richting de luchthaven. We moesten er minimaal 2 uur van tevoren zijn, maar zijn ruim 4 uur van tevoren aanwezig. Alle tijd om nog rustig iets te eten. We kijken op de borden of we ons vliegtuig er al op zien staan. Maar dan zien we hem niet. Ons vliegtuig vertrekt om 18.05u naar Eindhoven, maar hij staat niet op het scherm. Er staat er wel eentje om 18.05u maar die gaat naar Rotterdam. De enige naar Eindhoven staat er om 17.25u op. Dan toch maar even navragen bij de balie. Zou er dan toch iets veranderd zijn en hebben wij dit gemist? Terwijl we bij de balie wachten kijken we nog eens goed in onze eigen informatie. We zijn bovendien al online ingecheckt, dus dit moet een vergissing zijn. Bij de balie laten we de boardingpass zien en geven aan dat we het vliegtuig niet op de borden zien. De dame achter de balie gaat op haar eigen mobiel kijken, maar de pagina laadt niet. Ze zet de wifi uit en probeert het op 4G. Dat lukt blijkbaar ook niet. Dan zoekt ze op Google het vluchtnummer op en deze staat er gewoon op. Er is alleen nog geen gate bekend. Misschien omdat we zo vroeg zijn dat ie er gewoon nog niet op staat? Maar waarom staan andere vluchten er dan al wel op? Ze vraagt het nog even na aan een collega. Die wijst naar de schermen en vraagt of we daarop gekeken hebben. Dat hebben we. Maar dat zijn de aankomsten. De vetrekkende vluchten vind je verderop in de hal! Haha. Mysterie ontrafeld! We zijn duidelijk nog niet scherp. Misschien ook wel een beetje teveel angst dat er iets mis zal gaan ofzo. Maar verderop staat hij inderdaad gewoon op de schermen met vertrekkende vluchten. De incheckbalie is nog niet bekend, dus gaan we even rustig ergens zitten om wat te eten.
In de hal van de luchthaven zit een tentje genaamd Paul. Achter de balie staat een man met Aziatisch uiterlijk met een franse koksmuts op. Verderop staan een aantal dames broodjes te bereiden. De prijzen zijn hier duidelijk al van luchthaven niveau. Van de heerlijke lage prijzen in de binnenlanden van Portugal is hier geen sprake meer. Een baguette ham/kaas kost 9,70 euro. Er liggen vers bereide broodjes in de vitrine. Maar vrijwel alle broodjes zijn belegd met tomaat en Joke wil liever zonder. Je zou zeggen dat het geen probleem is om er eentje te maken zonder tomaat, maar de meneer achter de balie lijkt geen stap extra te willen zetten. Ongeïnteresseerd vraagt hij wat we willen. We vragen of hij iets zonder tomaat heeft. Alleen de ham-kaas croissant en de baguette ham/kaas. De andere varianten vers laten maken zonder een schijfje tomaat zit er niet in blijkbaar. Joke neemt dan maar een extra chocoladebroodje. We nuttigen onze lunch en willen dan nog even in de winkeltjes op de luchthaven kijken. Maar echt veel winkeltjes zijn hier niet. De tijd doden wordt zo dus nog wel een opgave. Om beurten bewaken we de koffers en neuzen we in de paar winkeltjes die er zijn. En dan verschijnt op de borden de incheckbalie. We proberen er snel naar toe te gaan, zodat we niet te lang in de rij hoeven te staan. De balie is één van de laatsten achteraan de hal. Terwijl we er met een redelijk gangetje heen lopen hoort Joke achter zich een ander karretje vaart maken. Ze voert zelf het tempo wat op. Als een ware Mariokart expert bereikt zij als eerste van deze karretjes de reeds gevormde rij. Aangezien we al online ingecheckt zijn hoeven we hier alleen onze koffers in te checken, dus mogen de meiden wel even bij een zitje iets verderop wachten tot wij de koffers hebben ingecheckt.
Als we aan de beurt zijn vraagt een meneer achter de balie de paspoorten. Joke laat de boardingpassen op haar telefoon zien. De eerste koffer weegt ruim 21kg, maar in tegenstelling tot Nederland, waar we 15 euro bij moesten betalen omdat beide koffers samen een kilo te zwaar waren, is het hier geen enkel probleem en gaan de koffers zonder problemen richting het vliegtuig. De man achter de balie vraagt waar de kinderen zijn. We wijzen naar het plekje waar ze zitten. Zouden ze dan toch hier bij moeten zijn? De man bekijkt de paspoorten en checkt ons ook nog eens analoog in. Hij zorgt dat de stoelen die we gereserveerd hadden op de papieren tickets komen te staan. “Do the kids also travel?”, vraagt de man. Euhm.. ja! Alsof we hen hier achter zouden laten! Hij kijkt nog even of hij de meiden ziet en dan overhandigt hij ons de paspoorten en de tickets. Nu kunnen we richting de security. Op vliegveld Eindhoven was speciale apparatuur aanwezig om vloeistoffen te checken, waardoor je niet vastzat aan allerlei regels van sealen en dergelijke. Hier is dat natuurlijk niet. Dus we drinken nog wat laatste water uit onze flessen en gooien die dan leeg. Dan raakt Lotte een beetje in de stress. Want zij heeft in haar handbagage nog haar toilettas zitten met douche mini’s en tandpasta. Ik was er vanuit gegaan dat alle toilettassen op de terugweg in de koffer waren gekomen, maar die van Lotte dus blijkbaar niet. Lotte haalt de vloeistoffen uit haar toilettas. We hebben alleen geen sealzakje. Ze vindt het zelf ook allemaal spannend dus wil er niet mee staan. Ik neem de spulletjes van haar over, maar vind het zelf ook wat lastig dat ik geen tasje heb. Dan halen we de broodjes uit het plastic zakje dat we bij ons hebben en stoppen daar de spulletjes in. Uiteindelijk is er bij de security geen enkel probleem. Alle spullen netjes in de bakken en zonder problemen kunnen we die aan de andere kant er weer uit halen.
Dan volgt nog een laatste race. Er is alleen aangegeven dat de Gate zich in deel A zal bevinden, maar het gatenummer wordt pas om 17.10u bekend gemaakt staat op de schermen. Rond 17.05u staan we voor het scherm. Langzaam komen er steeds meer mensen om ons heen te staan. De meiden zijn overtuigd dat precies om 17.10u het gatenummer bekend zal worden, omdat dit allemaal technisch is, maar ik ben daar nog niet zo van overtuigd. 17.08u,… 17.09u,…. spannend… 17.10u… nee, geen gatenummer. Maar niet lang daarna komt inderdaad gate 218 op het scherm te staan. Alle mensen om ons heen sprinten naar de trappen en roltrap. Joke en Sarah hebben de rolkoffers. Lotte en ik een rugzak. Ik geef aan dat Lotte en ik vast vaart maken, zodat we bij de gate hopelijk kunnen zitten. Als één van de eersten komen we aan bij gate 218, waar de glazen deuren nog dicht zitten. In het gangetje voor de gate zijn een stuk of 15 stoelen. Lotte en ik gaan snel zitten en houden met de rugzakken twee stoelen bezet voor Sarah en Joke. Die komen even later ook aan. Voor de deur vormt zich een lange rij van wachtenden. Toch fijn dat wij nu rustig kunnen zitten wachten. Ook als de deuren open gaan wachten we rustig in de gang. Vanuit hier heb je goed zicht op de wachtruimte, die zich langzaam vult. De rij voor de gate wordt langzaam minder. Uiteindelijk gaan wij er ook heen en omdat we nu als laatste aankomen staan we vooraan bij de plek waar je het vliegtuig in kunt. Daar wachten we rustig. Eerst mogen de mensen met ‘Max Fare’. De rijkeluitjes die extra betaald hebben om langs het gepeupel te mogen, zeg maar ;-). Dat zijn er maar een paar. Eigenlijk best genant als je zo opvallend voor een hele grote groep wachtenden als eerste het vliegtuig in gaat. Maar goed, net zo opvallend staan wij natuurlijk nu vooraan. Who’s blaming who?
We kunnen het vliegtuig in en netjes op schema vertrekt hij uit Faro. Op naar Nederland!
Na twee uur en drie kwartier landen we op luchthaven Eindhoven. Ook nu ziet Joke aan de Airtags dat de koffers netjes meegekomen zijn. Terwijl we op de koffers wachten laat Joke aan opa weten dat we veilig geland zijn. Die is even in verwarring, want die dacht dat we pas morgen terug zouden komen. Hij zit een beetje in de rats, want hij wil ons bed natuurlijk niet bezet houden. Maar wij geven aan dat wij dan wel in de B&B kunnen slapen. Daar liggen nog matrassen van toen Sarah daar met vriendinnen sliep. We hebben dan alleen wat beddengoed nodig. Dat geeft hem rust. Aangezien wij laat zijn kan hij gewoon naar bed gaan en zien we hem de volgende ochtend wel. We hebben nog niet echt avondeten gehad, dus besluiten we in Nederland eerst nog even langs de McDonalds te gaan. Om half twaalf ’s avonds rijden we door de McDrive en zitten we aan ons avondeten. Rond half twee zijn we thuis. Dan dus nog even niet ons eigen bed. Maar de twee matrassen op elkaar in de B&B slapen al vele malen beter dan de harde matras van de afgelopen weken.
Dixidito 