We naderen het einde van onze vakantie. We vertrekken pas woensdag, maar toch is nu wel het moment gekomen om kritisch na te denken wat we nog willen doen. Één van de dingen die we sowieso nog willen doen is een bezoek brengen aan Évora, een stad met overblijfselen uit de tijd van de Romeinen. Het is ruim anderhalf uur rijden, maar als we Luìs mogen geloven dan is het dat meer dan waard. Al bleek met de Migas maaltijd dat we Luìs natuurlijk niet altijd moeten geloven ;-). Toen hij over Évora vertelde kwam het op me over als een klein dorpje, maar nu ik op zoek ben gegaan hoe we daar komen en waar we kunnen parkeren lees ik dat het nog best een grote stad is met 50.000 inwoners. Bij het ontbijt spreekt Joke Luìs nog even. Hij kan er maar niet over uit dat wij zo lang blijven. De meeste gasten verblijven hier maar één of enkele nachten. Dat wij er bijna twee volle weken zijn is dus bijzonder. Ergens snap ik dat wel, want we zitten natuurlijk wel echt in de middle of nowhere. Ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen weggelegd is om jezelf hier en in deze omgeving zo lang te vermaken. Ons bevalt het eigenlijk wel. Lekker rustig, niet te toeristisch. Maar daarbij speelt het enorm lekkere weer natuurlijk wel mee. We boffen ontzettend dat we vrijwel twee weken lang prachtig weer hebben. Luìs vindt eigenlijk dat we een prijs verdienen voor het gezin dat het langste hier verblijft. 😉
We nemen rustig de tijd voor het ontbijt en maken ons dan klaar om naar Évora te vertrekken. De navigatie is ingesteld en we rijden rustig die kant op. Onderweg zien we een bijzonder dier op de weg liggen. Ik kan het eerst niet helemaal thuisbrengen, maar als Joke later opzoekt wat voor dier het kan zijn dan blijkt het een mangoest te zijn. Een soort stokstaartje. Zo’n schattig beestje, maar ook wel een ongelukkige. Want hoe krijg je het voor elkaar om precies de weg over te willen steken als die ene enkele auto hier voorbij komt?
We bereiken Évora en slingeren via diverse straten dwars de stad door op zoek naar de parkeerplaats die ik ingesteld had. Maar dat slingeren gaat op een bepaald moment zo ver het oude centrum in dat ik twijfel of ik niet per ongeluk gewoon het centrum van Évora gekozen heb in plaats van de parkeerplaats. Daarom wisselen we halverwege van plan en volgen gewoon de bordjes die de parkeerplaatsen aangeven. In een soort wijkje net naast het oude centrum vinden we een grote parkeerplaats. Het bord geeft aan dat een deel van deze parkeerplaats alleen voor bewoners is en het andere deel betaald parkeren. We stappen uit en er komt een klein mannetje met versleten kleren van achter het parkeerterrein onze kant op lopen. Hij brabbelt iets in het Portugees. Als hij bemerkt dat we geen Portugees spreken zegt ie iets in de trant van ‘gratuit’. Blijkbaar merkte ie op dat wij aan het overleggen waren of we wel of niet moesten betalen hier. Het is immers zondag, dus ondanks dat dit betaald parkeren is zou het vandaag best eens gratis kunnen zijn. Dat lijkt hij te bevestigen. Dan houdt ie zijn handje op en lijkt te bedoelen dat als wij hem wat geld geven dat hij dan wel de auto in de gaten houdt. Nou sorry, dat gaan we niet doen. Ik heb inmiddels op het bord gelezen dat het op zondag inderdaad gratis parkeren is en neem mijn gezin dan snel mee het parkeerterrein af. Ik heb niet zo’n zin om nog langer bij dit mannetje in de buurt te blijven. Hij heeft vervolgens al een andere auto opgemerkt en heeft zijn zinnen daar op gezet.
We lopen richting het oude centrum. Op gevoel lopen we meteen redelijk goed. Daar komen we uit op een pleintje met een fontein en één of ander vaag half omgevallen beeld. Het lijkt wel een deel van een marmeren standbeeld. Veel is er niet van te maken. Terwijl we wat staan te overleggen kijk ik nog even of hier toevallig ook een geocache in de buurt zit. En die is er op slechts enkele meters. Een hoekje om, een trapje op en daar zit een balpen met een papiertje achter een verkeersbord gedrukt. Deze geocache pak ik mooi even mee. Daarna lopen we verder een druk straatje in. Het straatje loopt ietsjes omhoog en links en rechts zitten toeristische winkeltjes. Eenmaal boven aangekomen bereiken we inderdaad de plek met Romeinse restanten. Duidelijk te herkennen aan een ruïne met Romeinse zuilen die omringd wordt door toeristen. Er is een klein open parkje bij in de buurt die uitkijkt over de stad. We maken wat foto’s. Net als alle andere toeristen om ons heen. Dan kijk ik voor de grap nog even op mijn geocache app en zie ik dat er nog een cache verstopt zit hier. In het parkje lijkt bij het bankje een cache te zitten. Altijd leuk als zoiets verstopt zit op een hele drukke plek. Dan is de uitdaging de cache te pakken zonder dan anderen dat zien. Ik zie inmiddels waar het kokertje verstopt zit: achter de rugleuning van het bankje. Ik ga er op zitten en met een vloeiende beweging pak ik het kokertje achter mijn rug vandaan. We stempelen het logboekje en ik prop hem terug in de koker, waarna ik met dezelfde vlotte beweging het kokertje weer achter me verstop. Dankzij een klein magneetje in het kokertje blijft deze mooi aan het metalen frame van het bankje hangen.
Dan gaan we op zoek naar een plek om even iets te eten. We lopen terug richting het pleintje waar we als eerste waren en hopen onderweg wel iets tegen te komen. En dat doen we. Naast nog wat historische gebouwen vinden we ook een ander pleintje. Daarop is een leuk terrasje en lijkt ook een leuk tentje te zitten die wafels verkoopt. Het logo ziet er leuk en fris uit. We nemen plaats op het terras en vragen de serveerster die een andere tafel bedient of we binnen moeten bestellen. Dat blijkt inderdaad het geval. Als we richting de deur lopen staat er ook een bordje buiten waarop staat “order inside”. Dat gaan we doen. Binnen is voor ons eerst een Franse vrouw aan het bestellen. Blijkbaar weet ze niet goed wat ze voor de hele groep moet bestellen, want tijdens haar bestelling loopt ze een aantal keren naar buiten om vervolgens binnen de bestelling door te geven. Dan zijn wij aan de beurt. Een ouder mannetje achter de balie neemt onze bestelling op. Sarah wilde een wafel die volgens de kaart op churros leek. Althans, hij was besuikerd met dezelfde kaneelsuiker die je op churros ziet. Maar dan blijkt bij het doorgeven van de bestelling dat de hot chocolate die er bij stond, die wij als chocoladesaus bedacht hadden, echte warme chocolademelk is. Met dik 30 graden is dat niet helemaal wat we in gedachten hebben. De man wijst ons op een andere versie op de kaart. Daar staat geen churros bij, maar hij kan de wafel wel net zo maken zegt ie. Met wat aardbeien en chocoladesaus bestellen we die. Lotte en ik nemen een Oreo milkshake, Sarah een aaarbeien milkshake. Dan wachten we op het terras, maar dat wachten duurt niet lang, want al snel komen de milkshakes. Althans, er komt één Oreo shake en na een tijdje komt de aardbeienshake. En Joke’s cola. Zou er dan toch weer iets mis gegaan zijn met de bestelling? Aan de hand van de kaart die op tafel ligt rekenen we na wat de prijs zou moeten zijn en achterhalen zo dat de meneer achter de balie inderdaad niet begrepen heeft dat we twee milkshakes Oreo wilden. Ondertussen hebben Lotte en ik deze milkshake al samen gedeeld en besluiten dan nog een bananenmilkshake er bij te bestellen die we ook samen delen.
Terwijl we zitten te eten zit er boven ons in de boom een dikke duif. Van achter een tak zien we hoe hij zijn achterwerk net over het randje van de tak heeft gestoken. Precies boven ons tafeltje. Hopelijk heeft ie geen volle darmen… Dat gaat uiteindelijk goed. Nadat we heerlijk gegeten en gedronken hebben gaan we verder lopen door Évora. We lopen via een mooi park dat zich binnen de oude stadsmuren bevindt. Ook hier weer allemaal historische restanten van oude tijden. Torentjes, boogjes, trappetjes. Het heeft soms bijna iets weg van het spookslot van de Efteling. Dan lopen we terug naar de auto en keren terug naar ons appartement.
Dixidito 