Vandaag gaan we naar Lissabon. Een lange rit van 2,5 uur wacht ons. We staan vroeg op en slaan het ontbijt dus over. We hebben gisteren wat broodjes gehaald voor onderweg. Om kwart voor zeven zitten we in de auto en stellen we de navigatie in op een parkeergarage in het centrum van Lissabon. Altijd spannend om met de auto zo’n grote stad in te rijden. Maar zover is het nog niet. Eerst de lange rit er naartoe nog. Het is vanmorgen bewolkt als we vertrekken. Eerst het stoffige rotsige weggetje vanaf het complex en dan grote stukken over regionale wegen. We hebben deze keer wel gekozen om ook tolwegen te willen nemen. Op de weg vanaf het vliegveld naar het complex toe hadden we dat uit gezet, maar als we dat naar Lissabon doen is de tocht bijna een uur langer. Dat wordt een beetje teveel van het goede. We hebben nog overwogen om ergens halverwege een treinstation te zoeken en van daaraf naar Lissabon verder te reizen, zodat je de drukke stad niet met de auto in hoeft, maar dat blijkt toch niet zo gemakkelijk. We vinden wel een station en treinverbinding, maar de treinen gaan maar zo weinig en er is een hele krappe overstap tijd dat we dat toch niet aandurven. Met name Lotte wordt erg ongelukkig van het idee dat we een trein kunnen missen en dan pas drie uur later een volgende trein hebben. Ik verman me daarom en besluit de stad in te durven rijden.
Onderweg blijft het bewolkt. Het wordt zelfs mistig op een bepaald moment. Toch vreemd, we zijn zo gewend geraakt aan de dikke 30+ dat dit wel even andere koek is. Als we na zo’n anderhalf uur rijden een parkeerplaats op zoeken om even bij een tafeltje te ontbijten is het nog steeds bewolkt en hebben we het gewoon koud. We zijn ’s zomers gekleed en hebben geen jas of vest bij ons. Met kippenvel op armen en benen nuttigen we ons ontbijt. Dan vervolgen we onze weg naar Lissabon. Inmiddels geeft de navigatie aan dat we iets vertraging zullen gaan oplopen. Op zich wel logisch, want met een aankomsttijd van 9.15u op een doordeweekse dag komen we natuurlijk in de ochtendspits van Lissabon terecht. De tolwegen onderweg gaan soepel. In de huurauto zit blijkbaar een koppeling met de tolwegen, waardoor we de zogenaamde groene baan kunnen nemen. Die registreert je kenteken en zo krijg je achteraf de rekening. Daardoor hoef je niet te hannessen met slagbomen en afrekenpunten. Soepel rijden we via de groen baan door de in- en uitgang van de tolweg. Als we Lissabon naderen wordt het drukker op de weg. In de verte zien we de stad liggen. We naderen een grote rode hangbrug waarvoo een beetje file staat. Maar het rijdt nog wel en echt veel vertraging lopen we dan ook niet op. Op de brug zelf verbaas ik me over hoe één van de rijbanen een soort metalen rooster lijkt te zijn. Alleen de middelste baan is asfalt. De buitenste is zo’n rooster en de meest rechtse baan is half asfalt en half zo’n rooster.
Lissabon in gaat eigenlijk ook soepel. Ik ben gewend altijd wel verkeerd te rijden, maar dat gebeurt eigenlijk niet. De afrit die ik moet hebben weet ik ook te bereiken en zo slingeren we rustig steeds verder het centrum van Lissabon in. Over een soort lange brede laan rijden we richting de plaats waar de parkeergarage zou moeten zijn. Deze staat op een gegeven moment ook aangegeven. Nog 300 meter deze banen volgen, staat er op het bord. Maar daarna wordt het onduidelijk. De parkeergarage zie ik. De ingang ligt links van deze laan op een soort parallelweg. Maar hoe ik op die weg moet komen zie ik niet. Ik sorteer voor linksaf op een plek waar dit volgens mij eigenlijk niet de bedoeling is. Van daaraf kan ik alleen terug de laan op, maar de parallelweg niet bereiken. Er zitten bushaltes met dikke hoge stoepranden in de weg. Dan maar terug de parallelweg op en deze volgen tot de grote rotonde en het opnieuw proberen. Onderweg zien we ook een andere parkeergarage aangegeven. We besluiten deze dan maar te volgen. Rechtsaf een straat in. De straat loopt letterlijk schuin omhoog. Drie straten rechtdoor, linksaf, weer linksaf en dan moeten we na 2 straten linksaf en kunnen we rechts de parkeergarage in. Deze blijkt ook nog eens een stuk goedkoper te zijn. Wel is het in de schuine afdaling erg krap. Voorzichtig sturend en goed in de spiegels kijken of we met de achterkant van de auto niet tegen een muur komen en aan de voorkant maar vertrouwen op het geluid van de parkeersensoren. Oh wat ben ik blij dat deze auto voorzien is van parkeersensoren en achteruitrijcamera. Anders was deze parkeergarage doffe ellende geworden voor me. Nu kom ik de drie schuine afdalingen zonder schade door en vinden we uiteindelijk een parkeerplek. Achteruit zet ik de auto er in, zodat we er straks gemakkelijk weer uit kunnen.
We lopen de parkeergarage uit en staan nu praktisch midden in het centrum van Lissabon. Joke heeft op Tripadvisor een soort rondleiding met puzzels gevonden die ons langs de mooiste plekjes van Lissabon leidt. Ze stelt Google Maps in op het startpunt en lopen er naar toe. Het is zo’n anderhalve kilometer vanaf de plek waar we nu zijn. De start is in de buurt van een klein parkje. Elke puzzel is bij een bezienswaardigheid in Lissabon en geeft wat achtergrond informatie. Mijn hoofd staat er niet echt naar om de informatie in me op te slaan, maar het is wel een leuke vorm van deze stad verkennen. Het is een mooie historische stad met enorme hoogteverschillen. De stad is gebouwd op zeven heuvels. Door de smalle straatjes rijden historische trammetjes. Op een gegeven moment moeten we een vrij stijl steegje naar beneden volgen. Je kunt daar ook met een trammetje mee. We besluiten dat te doen. Voor drie euro tachtig hebben we een retourtje waarmee je met de tram mee kan. De tram zelf is speciaal voor dit steegje gebouwd, want hij staat recht, maar zijn wielen net zo schuin als het steegje. Je zit dus recht in de tram. Allemaal een mondkapje op, want dat moet hier nog vanwege de naweeën van Corona en dan vertrekt het trammetje naar beneden. Het is slechts een kort ritje, maar ik denk dat het toch best pittig was geweest om te lopen. Naar boven zeker, maar zo schuin naar beneden zou ook niet meevallen. We komen uit op het grote plein waar we de eerste parkeergarage zochten.
Aan het plein staan diverse historische gebouwen en midden op het plein een groot monument. Achter de gebouwen zie je weer andere gebouwen, omdat alles hier tegen de heuvels aan gebouwd is. Het is bijzonder om te zien hoe diverse zeer oude bouwstijlen letterlijk in elkaar over lopen. We zijn wel even toe aan iets drinken. Er zijn wat terrasjes om het plein heen, maar besluiten bij de McDonalds wat drinken te gaan halen. We willen later wel even ergens uitgebreider gaan zitten om te lunchen, maar nu kiezen we even voor een goedkope optie om wat te drinken. We bestellen drinken via de bestelzuil en de meiden zoeken even het toilet op. Als ik het drinken heb gekregen zijn de meiden nog niet terug. Ik ga buiten op het terras zitten en ontdek dat ik nog geen rietjes heb gekregen. Lotte komt als eerste terug van het toilet en heeft gelukkig meteen gezien dat ik op het terras zit. Ik vraag haar of ze even rietjes kan halen. Maar ze kan ze niet vinden. Als ze terug is ga ik een poging wagen. Ook ik vind nergens een plek waar rietjes liggen. Ik loop nog naar de bovenste verdieping, maar nee, nergens rietjes te vinden. Dan maar bij de kassa vragen. Maar daar is het inmiddels vrij druk. Ik sluit aan bij een kassa waar je kunt bestellen als je niet via de zuil besteld hebt. Maar voor mij is een meneer met twee kinderen nog uitgebreid menu’s aan het bestellen. Ik wacht geduldig. Dan kan ik mijn rietjes vragen, die de dame van achter de kassa pakt. Buiten op het terras drinken we nog een beetje en nemen het drinken dan in de hand mee op weg naar de volgende locatie.
We slingeren tussen straatjes door en moeten ergens een trap op. Wat zeg ik? Een trap? Nee nog één. En nog één. En dat was het dan toch? Nee hoor, nog één! Puffend en steunend komen we boven aan. Dan hoeven we gelukkig niet hoger. Wel kijk je hier heel mooi uit over de stad. Wat een bijzondere stad is dit zeg. Prachtige doorkijkjes en hele mooie historische gebouwen. Onderweg zien we overal elektrische stepjes. De stepjes kun je met een app gebruiken, zoals we in Nederland veel van die elektrische scootertjes zien. Volgens mij zijn die stepjes in Nederland nog verboden op de openbare weg, maar hier liggen ze op iedere straathoek bijna letterlijk voor het oprapen. Als je tenminste een geregistreerde app tot je beschikking hebt. Wij gaan niet met stepjes, maar met de benenwagen. We wandelen verder langs oude theaters en standbeelden. Op bijna ieder plein staat wel een standbeeld of een monument dat herinnert aan één of andere strijd. Zoals gezegd kan ik me vandaag niet echt verdiepen in de verhalen, ook al vertelt de app wel het één en ander. Bij één van de monumenten moeten we namen van Portugezen zoeken. In de app staat de naam ook, maar staan een paar letters verkeerd. Die verkeerde letters moeten we vinden. Of nou ja, eigenlijk de goede op het monument. De meiden zijn er druk mee doende. Steeds weer een nieuw rondje om het monument op zoek naar de juiste naam en welke letter er anders is. Ondertussen film ik de omgeving en maak ik foto’s. Dan hebben de meiden alle namen en verkeerde letters gevonden. Althans, dat denken ze wel. Maar er is geen woord mee te vormen. Toch nog een keer helpen dan. Ook ik draai me suf om het monument en vind uiteindelijk precies dezelfde letters. Nog eens lezen wat er nou in de opdracht staat. “Vind met de verkeerde letters een woord”. Het staat er echt. Maar de verkeerde letters hebben te weinig klinkers om een woord te vormen. Dan maar de oplossing bekijken. En dan blijkt dat we niet de verkeerde, maar de juiste letters hadden moeten gebruiken. Ach ja, het geeft niet. Op naar de volgende locatie!
We wandelen verder tussen de rest van de toeristen. Dan komen we uit op een enorm plein. Het plein sluit direct aan op de zee, of meer de baai die zo’n beetje in het midden van Lissabon ligt. Uiteraard staat er midden op het plein weer een monument. Om het plein staan statige gebouwen, waarbij de meest prominente een grote poort in het midden heeft. We maken weer wat foto’s en lopen nog even naar de waterkant. Daar maakt Sarah ook weer haar bekende selfies en dan mogen we weer beginnen aan een klim. We zijn inmiddels over de helft van de tocht. Gezien het feit dat we nu op “zeeniveau” zijn kan de volgende alleen maar hoger liggen. En dat is ook het geval. We volgen de route en de klim omhoog. Daar komen we uit bij een oude kerk. Aan de buitenzijde heeft deze wel wat weg van de Notre Dame in Parijs. Maar dan blijkt dat ik iets te snel richting deze kerk gelopen ben, want de opdracht die we moeten doen is in een kerk iets verder terug. Op een plaatje in de app is links van de deur een vlak onzichtbaar gemaakt en er staat een pijl op gericht. Daar moeten we op zoek naar een beeld. Binnen in de kerk draait alles om mij. Nee hoor, niet ik, maar de heilige Sint Antonio. Overal staan beelden van deze man met typisch monniken-kapsel. Hij draagt een zwaard en een baby in zijn armen. De puzzel is dat wij moeten uitvinden welke zaken op het beeld betrekking hebben. Maar het probleem is: er zijn allemaal varianten van dit beeld in deze kerk. Er staan Sint Antonio’s in vitrines, achter hekjes, op het altaar, getekend aan de muur. Welke moeten we hebben en welke geeft dan de juiste informatie? Want al die beelden hebben toch kleine nuance verschillen. We gaan uiteindelijk voor het grote beeld dat midden in de kerk prominent staat. Dat zou hem dan toch moeten zijn? Goed. Wat zijn de opties? Een baby, een boek, een zwaard, een pij, een bisschop, een bijl. Het antwoord bestaat uit vier cijfers en bij elke optie staat een cijfer. Het moeten dus vier dingen zijn. Dit beeld heeft een zwaard en een baby in zijn armen. Geen boek voor zover wij kunnen zien. Maar de opties die we proberen zijn niet goed. We besluiten dan maar het goede antwoord op te vragen in de app. Daar had toch een boek bij moeten zitten. De volgende opdracht is wel bij de kerk die er uit ziet als de Notre Dame. Daar hebben we een plaatje waar we op zoek moeten naar verschillen. Op het plaatje zijn wat dingen veranderd ten opzichte van de werkelijkheid. Die verschillen vinden we redelijk snel. Al is het best lastig kijken op een schermpje in de felle zon. Dat was de laatste oplossing en dus ook het einde van onze puzzeltocht. Tijd voor een pauze met een drankje en wat lekkers!
We lopen iets terug en zien daar een tentje waar we vast wel iets kunnen eten en drinken. Deze ligt op het kleine pleintje (zonder monument!) voor de kerk waar we Sint Antonius moesten zoeken. En dan, hoe kan het ook anders, toch een beeld op dit plein. En dit beeld is van… Sint Antonio! En deze heeft een zwaard, een baby en een boek! Dit was het beeld wat we zochten! Hij stond inderdaad, als je voor de kerk stond aan de linkerzijde, alleen omdat wij eerst te ver waren gelopen stonden we te dicht bij de kerk om hem direct op te merken.
Bij het tentje waar we wat willen drinken staat buiten een bord die aangeeft dat je daar moet wachten tot iemand aangeeft dat er plek voor je is. Midden in de volle zon. Aan de overkant is schaduw, waar we eigenlijk wel even aan toe zijn, maar we willen ook wat drinken, dus wachten we braaf bij het bord. Het duurt niet lang en dan komt er een meneer naar ons toe die we mogen volgen. Verderop in de zaak is een tafeltje voor vier. We nemen plaats en bekijken de kaart. Gezien de producten op de kaart is dit een hip tentje. Wat het precies allemaal was weet ik niet meer, maar van die typische gemberthee-achtige dingen. Er staat in elk geval geen cola op de kaart :-). Ik had eigenlijk wel zin in een groot glas cola met ijs, maar dat zit er dus niet in. Dus kies ik maar voor een glas water én een glas vers geperst sinaasappelsap. Lotte neemt ook sinaasappelsap, Joke ook en Sarah neemt ijskoffie. We bestellen er iets lekkers bij. Sarah een brownie, Joke een bananenbrood (want ja, hippe tent) en Lotte en ik gaan voor de Cinnamon Roll. We krijgen het drinken redelijk snel geserveerd, maar op het gebakje moeten we behoorlijk lang wachten. Op een bepaald moment komt er een meneer met bestek aangelopen en vraagt wie er de Cinnamon Roll besteld hadden. Lotte en ik steken onze hand op en krijgen een mes en vork. We kijken elkaar aan. Nou dit wordt een hele maaltijd blijkbaar ;-).
Op een gegeven moment komt de brownie en het bananenbrood. Sarah wil een hapje nemen, maar wordt streng toegesproken door Joke. “We wachten even tot iedereen iets heeft toch?”. Ja dat doen we. We wachten. En we wachten. En we wachten nog iets langer. Ondertussen zijn de meiden al naar het toilet geweest. Dan toch maar eens navragen. Maar dan komen er ineens ook geen medewerkers meer in de hoek waar wij zitten. Dus loop ik uiteindelijk toch maar even naar de balie toe. De vrouw die ik aanspreek weet nergens van, maar zal navraag doen. Dan komt ze schoorvoetend naar ons toe. “It’s weird that they didn’t tell you but we’re out of Cinnamon Rolls…”, zegt ze. Dan noemt ze nog een keer de andere zaken op die er zijn. Bananenbrood en Brownie. Dan maar allebei een brownie. Ze vertrekt en het duurt weer even. Lotte en ik grappen “sorry we’re out of brownies”. Dan komt de vrouw er weer aan. Haar gezicht zegt genoeg… inderdaad. Ook de brownies zijn op! Ze biedt ons een chocoladebroodje aan en zegt dat we die van het huis krijgen. Na afloop gaat Joke afrekenen. Dan blijken de brownies op de rekening te staan en moet de bewuste vrouw nog weer even toelichten dat die er niet op moeten staan en dat de chocoladebroodjes van het huis zijn. Ze rekent af en laat de fooi toch maar even zitten.
Dan gaan we op jacht naar souvenirtjes. We hebben alle bijzondere plekken (althans die uit de puzzeltocht-app) gehad en kunnen nu dus ‘vrij’ door Lissabon dwalen. Er zijn enorm veel typische souvenir-winkeltjes. Met alle bekende souvenir-prulletjes. Toch altijd wel leuk om daar even te neuzen. Al merk je wel dat je na het zesde winkeltje wel precies weet wat overal te krijgen is. Opvallend altijd dat dit soort winkeltjes gerund worden door Indiase types. Niet alleen hier in Lissabon, maar ook in andere steden is me dat al opgevallen. Niet te lang naar één ding kijken zonder te kopen, want dan komen ze op je af en gaan ze dwingerig de prijzen van producten noemen. Ik vind mijn spel kaarten. Toch een beetje traditie geworden de laatste jaren om bij iedere vakantie een spel kaarten van de streek te kopen. We nemen die en een keramieken vogeltje mee. Het vogeltje is voor opa, die de afgelopen weken op ons huis in Laren heeft gepast. Tussen onze puzzeltocht-app door hadden we trouwens al een souvenir voor Lotte gekocht. We kwamen langs een winkel met sportkleding, waar we een trainingstenue van het Portugese elftal kochten. Ook zo’n traditie inmiddels voor Lotte, om bij elke vakantie een voetbalshirt of setje van het bewuste land te kopen. Zo heeft ze er al eentje van Zweden en van Curacao. We wilden liever een echt setje. Bij de souvenirwinkels verkopen ze ook wel een Portugal-shirt, maar die zijn toch een beetje de Ali Express versie.
Sarah heeft niet echt een idee over een typisch Portugees souvenir. Ze geeft aan dat ze liever kleding koopt wat haar dan herinnert aan Portugal. Daarom zoeken we eigenlijk een normale winkel, maar die vinden we in dit deel van de stad eigenlijk niet. Het is hier souvenirwinkeltjes wat de klok slaat. Wel af en toe een kledingwinkel, maar dat is geen kleding waar Sarah zichzelf in ziet lopen. We lopen even een vintage winkel binnen, maar ook daar is niet echt iets wat Sarah zoekt. Ik zie verderop een toren die ik onderweg ook een keer gezien heb. Deze lijkt compleet van staal gemaakt. Ik ben benieuwd of je daar in kan, want volgens mij zag ik er toeristen bovenop. We lopen een stukje die kant op, al merk ik aan alle meiden dat zij daar eigenlijk geen trek in hebben. Dichterbij gekomen zien we een enorme rij. De meiden vragen me of ik daar echt in wil gaan staan. Nee dat wil ik niet. Als er geen lange rij was geweest had ik het wel leuk gevonden, maar nu moet je eerst lang in de rij en dan is het nog de vraag hoeveel het zal kosten. Wel leuk om het even van dichterbij gezien te hebben. En dan zie ik links in de straat een H&M winkel. Sarah fleurt op en wil daar wel even kijken. Het is een grote winkel met meerdere verdiepingen. Op de tweede en derde verdieping is de dames afdeling. Lotte en ik wachten op een trapje halverwege de winkel. Boven de liften staat ‘elevadores’ en boven de paskamers ‘provedores’. Leuk om met Portugese tongval uit te spreken. We wachten rustig terwijl Joke en Sarah de winkel doorgaan op zoek naar leuke kleding voor Sarah. Na een tijdje komen ze terug en is Sarah geslaagd.
Dan zoeken we eigenlijk nog iets voor Joke. Ze wilde graag een thermosfles kopen. Maar de vraag is een beetje of we die hier gaan vinden. We lopen verder en zien wel een soort kantoorwinkel. Ze verkopen hier wel ook schoolspullen, dus wie weet ook drinkbekers en dan zou er zomaar ook een thermosfles bij kunnen zitten. Maar nee, dat zit er hier niet in. We zoeken nog even verder. Dan lopen we langs een leuk winkeltje. ALE-HOP heet het. Hier hebben ze allemaal leuke gadgets. En daar vinden we ook thermosflessen. En geen saaie, maar ook echt leuke en veel keuze. Joke zoekt een leuke fles uit en neemt ook nog een klein ventilatortje mee die je kunt opladen met een telefoonkabeltje. Nu hebben we voor iedereen iets gevonden en slenteren nog even door. Maar echt bijzondere winkeltjes zien we hier niet meer en eigenlijk wordt het ook wel tijd om iets te gaan eten. We moeten immers ook nog ruim twee en een half uur terug rijden, dus we moeten het ook weer niet te laat maken.
Sarah en Joke hadden toen we de vele trappen op liepen ergens een leuk tapas-tentje gezien. Gelukkig heeft Sarah de naam van het tentje onthouden. “Tapas n’ Friends” was de naam. Dus via Google zoeken we die op. Maar dan blijkt het een keten te zijn waar er meerdere vestigingen van in Lissabon zitten. Op Google Maps zoek ik de dichtstbijzijnde op. Die zit midden in een straatje dat schuin omhoog loopt. Maar hier ziet het er niet zo leuk uit als wat Sarah en Joke gezien hadden. Buiten zitten twee mannen en verder is er niet echt een terras. Hoe het er binnen uit ziet kunnen we van buitenaf niet echt zien. Dan zoek ik toch gewoon de volgende op? Die is maar ietsje verder. We lopen langs bekender terrein. Op de plek waar we eerder een opdracht bij een theater hadden moeten doen zit weer een vestiging met een groter terras. Het is niet degene die Joke en Sarah gezien hadden, maar deze ziet er prima uit. We vragen of we op het terras plaats mogen nemen en als dat goed gevonden wordt door de twee dames die in de deuropening staan dan nemen we plaats. Niet op de plek die ze ons aanwezen, want ik zit liever iets meer naar de straat. Daarvoor moeten we dan twee tafeltjes aan elkaar schuiven, maar aangezien het hele terras nog leeg is vindt de serveerster dit ook goed. We krijgen een kaart en een papiertje met een potloodje. Daarop kunnen we noteren welke tapas we willen en wat we willen drinken. Zo kun je met elkaar een keuze maken en samen delen. Terwijl de meiden het toilet opzoeken ga ik vast wat nummers noteren van gerechtjes die me wel smaakvol lijken. Ik laat Lotte eerst even kijken of zij dit ook een goede keuze vindt. Daarna komen Sarah en Joke er ook aan en geef ik het briefje door. Joke vindt nog wat andere dingetjes en zo hebben we een mooi lijstje van gerechtjes. We overhandigen de vriendelijke serveerster het briefje en genieten even van het rustig zitten na de flinke wandeling door Lissabon. We vermaken ons met het observeren van toeristen en inschatten welke nationaliteit ze zullen hebben. Ondertussen scheuren er af en toe wat elektrische stepjes voorbij.
Het duurt niet lang of de eerste gerechtjes worden al geserveerd. Ze zien er prima uit. En als de tafel vol staat met gerechtjes kunnen we aanvallen. Ook de smaak is echt lekker. Super leuk concept zo en heerlijk om zo met elkaar te genieten. Als de gerechtjes op zijn twijfelen we even of we hier een toetje zullen nemen of dat we ergens onderweg een ijsje zullen halen. Dan besluiten we toch hier de dessertkaart te bekijken. We nemen alle vier brownie met ijs. Ook dit toetje ziet er heel lekker uit en smaakt idem dito. Wat ons betreft dus wel een aanrader dit restaurantje. Ik reken af en we gaan op weg terug naar de parkeergarage. We beginnen bijna al een beetje de weg te kennen. We komen weer aan bij het schuine trammetje. We hadden een retourkaartje, maar zijn nu weer boven. We vragen aan de dame die de tram bestuurt of we met dit kaartje nog een keer mee naar beneden mogen. Dat mag. We doen allemaal weer netjes ons mondkapje voor en nemen plaats. Het trammetje is nog niet vol, maar dat wordt hij wel steeds meer. Er komen steeds meer mensen bij en na een paar keer inschikken zitten we opgepropt op een rijtje op de bankjes die over de lengte tegenover elkaar geplaatst zijn. Dan gaat de tram rijden en zijn we binnen no-time weer beneden. Daar weet ik goed hoe we moeten lopen richting de parkeergarage.
We treffen de auto netjes ongeschonden aan op de plek waar we hem geparkeerd hadden en nu is het aan mij de schone taak om hem ook weer ongeschonden door de krappe bochtjes in de parkeergarage te krijgen. Dat lukt, net als wederom de weg de stad uit ook soepel gaat. Via de rode hangbrug verlaten we Lissabon en rijden we terug richting het zuidoosten van Portugal. Dit zal wel de eerste keer worden dat we het stoffige, rotsachtige weggetje richting Herdade do Vau in het donker zullen gaan afleggen. Gelukkig heb ik het weggetje inmiddels al zo vaak gehad dat ik weet waar de lastige kuilen zitten. Bovendien valt het eigenlijk mee, omdat je gerust met groot licht kunt rijden, omdat je eigenlijk nooit iemand tegenkomt hier. We bereiken veilig het complex en maken ons klaar voor de nacht. Joke heeft in Lissabon wat last van haar oog gekregen. Ik dacht dat ze hier nadat ze haar lenzen uit gedaan had wel minder last van zou krijgen, maar in het appartement heeft ze er nog steeds wat last van. Hopelijk wordt ze morgen wakker zonder klachten.
Dixidito 