Ook vanmorgen worden we weer vroeg gewekt door maaiend geluid om het appartement heen. Weer tegen een uur of vijf begint het. Het geluid lijkt nu wel harder en dichterbij dan gisteren. Om acht uur stopt het. Pauze? Daar lijkt het wel op, want een uurtje later begint het weer. Als we naar het ontbijt gaan zien we eindelijk wat dit geluid veroorzaakt. Althans, we zien waar het geluid vandaan komt. Uit de olijfboomgaarden die om het complex heen staan. Alsof er één of ander monster tussen de olijfbomen doorgaat zwieren de takken heen en weer en vliegt lijkt er een soort windhoos tussen de bomen door te gaan. Er sproeit van alles vanaf. Als het aan de rand van de bomenrij komt wordt duidelijk wat het is. Een trekker met een soort tank achter zich spuit iets in de bomen. Ik vrees dat het niet gewoon water is, maar vast een bestrijdingsmiddel ofzo. Waarom dit met zulk enorm kabaal samen moet gaan is me niet helemaal duidelijk. Rijtje voor rijtje gaat de boer met zijn trekker door de olijfboomgaard. Ik had de boompjes vrij klein ingeschat, maar als de trekker de boomgaard inrijd verdwijnt deze volledig en zie je dus alleen nog maar heen en weer zwaaiende takken en iets wat er overheen sproeit.
We genieten van het ontbijt en de rest van de dag van het zwembad. En tussendoor: smeren, smeren en nog eens smeren. Wat boffen we met het weer zeg. Elke dag stralende zon en dik 30 graden. Eigenlijk standaard wel 35 graden. Wat dat betreft ook wel goed dat we een dagje later naar Lissabon gaan, want het is daar de afgelopen dagen ook behoorlijk warm geweest en voor morgen en donderdag staat ‘slechts’ 25 graden op de planning.
Intussen heb ik mijn boek “De meeste mensen deugen” uit. Een dikke pil waar ik een vorige vakantie aan begonnen was, maar toen niet uit heb kunnen lezen. Thuis lukt het me niet de rust te vinden om te lezen. Als er al een rustig momentje in huis is dan wordt die vaak binnen no-time verstoord. En ’s avonds voor het slapen gaan ben ik vaak te moe om überhaupt een pagina door te komen. Op vakantie lukt lezen dus goed. Lekker op het ligbedje naast het zwembad. De meiden die met de strandbal overtikken in het zwembad en papa ernaast met een boekje. Een boek in dit geval. Want “De meeste mensen deugen” is een flinke pil. Gelukkig heb ik nog een tweede boek mee: “IJstweeling”, een thriller over een tweeling waarvan één kindje door een ongeluk is overleden. Ook hier was ik ooit al eens aan begonnen, maar al snel merk ik dat ik toen niet eens het eerste hoofdstuk door gekomen ben. Nu gaat dat beter. Al snel zit ik in het verhaal en wil ik eigenlijk niet meer stoppen met lezen.
Dixidito 